می ترسم از بعضی آدمها...

آدمهایی که امروز

دوستت دارند و فردا بدون هیچ توضیحی رهایت می کنند...

آدمهایی که امروز

پای درد دلت می نشینند و فردا بیرحمانه قضاوتت می کنند...

آدمهایی که امروز

لبخندشان را می بینی و فردا خشم و قهرشان...

آدمهایی که امروز

قدرشناس محبتت هستند و فردا طلبکار محبتت...

آدمهایی که امروز

با تعریف هایشان تو را به عرش می برند و

فردا سخت بر زمینت می زنند...

آدمهایی که مدام رنگ عوض می کنند...

امروز سفیدند، فردا خاکستری، پس فردا سیاه...

آدمهایی که فقط ظاهرا آدمند...

چیزی هستند شبیه مداد رنگی های دوران بچگی مان...

هر چه بخواهند می کشند...

هر رنگ که بخواهند می زنند...

همیشه ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺩﻭﺱ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻤﺮ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﯽ ...

ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻨﺎﺭﺗﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﭙﻠﻪ ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ
ﻣﻬﺮﺑﻮﻭﻧﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﯿﺒﺮﯼ ...

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮﺕ ﯾﮏ ﺟﻮﻭﻥ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ
ﻓﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻪ ...

ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻨﺎﺭﺗﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﺳﻨﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮﻩ
ﻭﻟﯽ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﻭ
ﺑﻐﻞ ﻣﺎﻣﺎﻧﺘﻢ ﻧﺪﺍﺭﯼ ...

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﺎﺭﺷﻮﻧﻪ ﺑﺎﺕ
ﺑﺎﺷﻪ ...

ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻨﺎﺭﺗﻪ ﮐﻪ ﻗﺪﺵ ﺍﻭﻧﻘﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻟﯽ
ﺑﻪ ﺟﺎﺵ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭﺷﯽ ﺣﺲ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺍﺯ
ﻏﺼﻪ ﻫﺎﺕ ﺩﻭﺭ ﻣﯿﺸﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﺕ ﻣﯿﺨﻨﺪﯼ ...

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺮﻑ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﮐﻨﺎﺭﺕ
ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻪ ﭼﺸﻢ ...

ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﯾﮑﯽ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ
ﯾﮑﻢ ﻟﺠﺒﺎﺯﻩ ﻭﻟﯽ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺮﺷﻮﻕ ﻣﯿﺎﺭﻩ ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ
ﻣﯿﮑﻨﯽ ...
ﺍﯾﻦ ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ، ﺍﯾﻦ ﺗﭙﻠﻪ ، ﺍﯾﻦ ﻣﺴﻦ ﺗﺮﻩ ، ﺍﯾﻦ ﻟﺠﺒﺎﺯﻩ ،
ﺍﯾﻨﺎ ﻫﺴﺘﻦ . ﻗﺪﺭ ﺍﯾﻨﺎ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻭﻥ ...

ﺍﺭﺯﺷﺸﻮﻥ ﺻﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺍﻭﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻻﻥ ﻧﯿﺴﺘﻦ 
ﮔﺎﻫـــﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﮐﻪ « ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ » ، « ﻣﻦ ﺍﻭﻧﻮ
ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ » ، ﺑﺎﻋﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺍﻭﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ
ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﯼ ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﺩﯾﮕﻪ « ﻫﯿﭽﯽ » ﻧﺪﺍﺭﯼ.